Tuo mekko on kallehempi kuin tämä. Mi paikka on šiušta muajilman paraš? Tämä šinini paikka on äijyä kaunehempi kuin tuo. Nämä pukšut ollah äijyä pakšummat mitä nuo. Viime netälillä oli vähän lämpimämpi ilma. Mitä äkiempi kyly on, šitä parempi. Pekka on pitempi kuin Mikko. Karjalan nuorin linna on Koštamuš. Tämä auto on tavallista halvempi. Kumpi teistä kahešta on ahkerampi: Anni vain Maikki? Tämä on kylän vanhin talo. Tämä tehtävä on vaikie, tuo on vielä vaikiempi, ka še on kaikista vaikein. Ken teistä kolmešta on poikkoin? Mie olen veikkuo nuorempi.

Mie en kuule, ole hyvä, pakaja lujempah! Šiula rahat ei riitä, šuat löytyä uuvven työn, jotta tienata enämmän. Täh kauppah tulou rikenempäh käyvä kuin tuoh. Tämä poika piiruštau kaunehešti, ka tuo tyttö vielä kaunehemmin. Miän koira juokšou rutompah mitä tiän. Mie niän nyt äijyä paremmin, tottaš liäkityš on auttan. Tänä kešänä šaima enämmän puolua kuin mussikkua.

Pirtissä, kumpani šeisou järven rannalla, eletäh meijän ämmö ta ukko. Stola, kumpasen takuana myö šaima istuo, on šatavuotini. Mieš, kumpasella on tumma tukka ta parta, on Outin tuatto. Nuori mieš, kumpasen yšäššä istuu Mari, on hänen vanhin veikko. Kamarie, kumpasešša myö nyt olemma, šanotah gorničakši. Mie jo luvin šen kirjan, kumpasen šie šilloin toit lahjakši. Kylä, kumpaseh Jušši läksi, on Valkienmeren rannalla. Naini, kumpaselta šie kyšyit apuo, on Maksiman muamo. Lauvat, kumpaset pitäy viijä sarajah, ollah liävän takuana. Mie oššin filmin, kumpasešta oli pakinua eklein.

Tipani ta päiväni
Oli ennein muajilmašša pieni tiijonhimoni tipani. Muamo šano häntä Päiväsekši.
– Mamma, mintähpä šie šanot milma Päiväsekši? – aina kyšeli tipani.
– Smietipä iče, lapšeni. – šano Kana-muamo.
Tipani rupei smiettimäh. Hiän mäni pihalla, kačahti päiväseh ta šano:
– Višših muamo šanou milma Päiväsekši šentäh, kun mie olen kaikista keltasin.
No šamašša tipani näki voikukan:
– Ei. Voikukka on milma keltasempi. A moušot šentäh, kun mie olen niin lämmin?
Tipani mäni šuureh taloh. Kiukuašša palo tuli.
– Ei-jeh! Tuli on milma lämpimämpi.
Tipani myöšty pihalla ta tuaš kaččo päiväistä. Še oli jo ihan toisešša paikašša.
– No tottaš šentäh, kun mie olen kaikista poikkoin? – piätti hiän ta läksi juokšomah täyttä vauhtie. Ka häneštä kyličči juoksi koiranpentu.
– Ei, koiranpentu on milma poikkoimpi!
Pilvi peitti päiväsen. Šiitä pilvi mäni ielläh, a Päiväni hiivo omua tietäh.
– Moušot mie olen Päiväni šentäh, kun šuatan lentyä korkiella? Tipani alko täyttä voimuah räpyttyä šiipisillä ta lennähti, ka šamašša tipahti muaha.
A korkiella taivahašša liijeltih piäčkyset.
– Piäčkyset lennelläh korkiemmalla.
Illalla tipani pitälti kaččo iltaruškuo. Hiän ei voinun kekšie, mintäh mamma šanou häntä Päiväsekši.
Toisena huomenekšena tipani havaččeutu, a päiväni vašta nousi taivahanrannan takuata. Šen šäje kut’kutti Kana-muamuo. Kana-muamo avasi šilmäh ta muhahti.
– Mamma, mie arvasin, arvasin! – karjahti tipani. – Nyt tiijän, mintäh šie šanot milma Päiväsekši! Šentäh kun mie noušen kaikkie aikasempah ta šie miula muhit.
– No tietyšti, armahaini, – šano muamo, – šepäsi poikaistah ta muhahti hyvilläh.